Mewa srebrzysta Larus argentatus
Mewa srebrzysta to duża mewa. Brak dymorfizmu płciowego, co oznacza że samiec i samica wyglądają identycznie. Ptak w szacie godowej biały o jasnoszarym płaszczu (grzbiecie) i skrzydłach. Ogon długi, biały. Głowa duża biała z jasnym, żółtym okiem. Dziób mocny, masywny, żółty z czerwoną plamą na dolnej części. Skrzydła czarno zakończone z białym perełkami. Nogi w kolorze cielistym. Powyższy opis dotyczy ptaka w szacie ostatecznej, godowej czyli w czwartym roku życia. Zanim ptak przyjmie opisaną szatę, przepierza się co roku z ciemnoszarej juwenalnej szaty stopniowo wymieniając pióra na jaśniejsze, bliższe kolorem do ptaka dorosłego. Należy zachować dużą powściągliwość podczas oznaczania tego gatunku, ponieważ nawet najlepsi specjaliści mają nieraz z tym trudności. Główny problem w oznaczaniu polega na dużej ilości szat, jakie przyjmuje ten gatunek oraz podobne gatunki pokrewne, różniące się tylko szczegółami od mewy srebrzystej.
Mewa srebrzysta występuje głównie w północnej Europie. W Polsce lęgowa przeważnie w strefie wybrzeża oraz nad Wisłą. Pojedyncze stanowiska zlokalizowane są również na zbiornikach śródlądowych. Polska populacja lęgowa szacowana jest na około 2 700 - 3 000 par i jest to gatunek bardzo nieliczny, występujący lokalnie.
Na Mazurach pojedyncze stanowiska lęgowe (10 - 15 par) znajdują się na wyspach Wielkich Jezior Mazurskich. Poza okresem lęgowym gatunek ten możemy obserwować praktycznie nad każdym jeziorem, choć przeważnie nielicznie. Większe skupienia znajdują się w okolicach składowisk odpadów komunalnych (np. w Spytkowie k. Giżycka, w Siedliskach k. Ełku), miast (np. Ełk, Giżycko) lub dużych jezior (np. jezioro Śniardwy, Niegocin, gdzie stada powyżej 100 osobników nie należą do rzadkości). W Olecku jest to gatunek sporadycznie zalatujący, obserwowany rzadko. Zimuje głównie nad morzem oraz na śmietniskach.
Gatunek ten żeruje i migruje w dzień. Lęgi odbywa na wyspach, półwyspach, falochronach, różnego rodzaju konstrukcjach nad wodą lub w jej pobliżu. Coraz częściej notuje się lęgi mewy srebrzystej na płaskich dachach budynków wielopiętrowych. Na Mazurach największe skupisko lęgowe znajduje się na jeziorze Dargin, na bezleśnej, kamiennej wyspie. Potrafi ona założyć gniazdo również na zadrzewionej wyspie. Gniazdo składa się głównie z niewielkiej ilości trzcin i roślinności wodnej. Mewa srebrzysta składa od 1 do 3 jaj, które wysiadują oba ptaki przez około 26 dni. Głos powszechnie kojarzony z morskim plażami to głośny chichot "aał…kyjaaa-kyja-kyja-kja-kujał". Gatunek ten żywi się głównie różnego rodzaju pokarmem zwierzęcym. Ponieważ nie potrafi nurkować, rzadko udaje się jej złapać żywą rybę. Coraz częściej gatunek ten korzysta z różnych odpadów żywieniowych wyprodukowanych przez człowieka.
Gatunki podobne: mewa białogłowa Larus cachinnans, mewa romańska Larus michahellis, mewa siodłata Larus marinus, mewa żółtonoga Larus fuscus, mewa siwa Larus canus.
Autor fotografii: Dawid Cząstkiewicz.