Najnowsze badania archeologiczne, polegające na poszukiwaniu zabytków zalegających na powierzchni pól (tzw. Archeologiczne Zdjęcie Polski), dostarczyły informacji o tym, że paleolityczni łowcy zamieszkiwali także w okolicach Kukowa. W kilku miejscach znaleziono ślady najstarszego osadnictwa łączone są z kulturą świderską (około 10000 – 9600 lat e p.n.e.). Ponadto w Kukowie znaleziono kamienny topór o długości 6 cm, z wywierconym otworem do wsadzania trzonu z czasów neolitu.
Na krótko przed lub w 1559 roku, na południe od późniejszego miasta (Margarbowej) powstało Kukowo, które zostało wspomniane jako Kokoffski.
Rok 1563 rozpoczął okres wzmożonej akcji osadniczej, która objęła tereny wokół Margrabowej. Uporządkowano dokumenty dotyczące istniejących już wcześniej wsi Kukowskie i Kukowo. W tym czasie nad Jeziorem Dobskim istniała już wieś o nazwie - Kukowskie (Kukowsky). Zapewne bliskość osad o bardzo podobnych nazwach spowodowała, że starszą wieś znad jeziora zaczęto nazywać Jaśki (nazwa pochodziła od imieniem wójta Jaschke Koucova),
24 listopada 1563 roku książe Albrecht I Pruski, Margrabia Brandenburski zapisał w posiadanie, przez starostę Lohrentza von Halle, niejakiemu Jaschke Koucova 3 włóki pola wraz z daninami oraz dalsze 30 z czynszownikami.
Zapis brzmi (wyrywkowo):
Jaśki ponad trzema łanami wójtowskimi. Z Bożej łaski My Albrecht Starszy, Margrabia Brandenburgii, Książe Prus, Pomorza Szczecińskiego, Kaszubów i Wenedów, Burgrabia Norymbergii i Pan Rugii, oświadczamy wobec Nas, naszych spadkobierców i potomnych oraz przed wszystkimi, którzy wiedzieć tego potrzebują, co następuje: nasz kochany drogi Jaske Kukowa zgodnie z naszą łaskawą wolą i przyzwoleniem, zakupił i objął 3 łany w urząd wójtowy, tym samym potwierdził to i zapłacił; niniejszym nadajemy mu je i zapisujemy. Ogłoszone i przyrzeczone…
W roku 1563 Kukowo (Kukoffa) otrzymało przywilej lokacyjny od ówczesnego starosty książęcego w Stradunach — Wawrzyńca von Halle. Nazwa nowej wsi czynszowej związana była z miejscem pochodzenia sołtysów Wojtka i Stasia (Woyteg, Stasch). Wywodzili się oni ze wsi Kukówka (Kokoffken), położonej nieopodal Gąsek. Zasadźcy Kukowa na mocy zapisu w oficjalnym przywileju książęcym otrzymali 6 łanów „im gebiete Kuckowa". Sołtysi otrzymali prawo połowu ryb dla własnych potrzeb w Jeziorze Oleckim Małym. Być może na nową osadę wydzielono więc część puszczy należącej do tej pory do Kukowskich. Obowiązkiem lokatorów było obsadzenie chłopami 60 łanów na prawie chełmińskim. Dokument z 1563 roku nie wspominał o wolniźnie, a mieszkańcom nadano od razu 4 łany nadmiaru. Wszystko to może wskazywać, iż wówczas usankcjonowano rozszerzenie i niejako „rozpad" Kukowskich na Jaśki („stare" Kukowskie) „nowe" Kukowo. Mieszkańcy wsi należeli do parafii w Margrabowej.
Od stuleci główny szlak drogowy z południa na północ, prowadził wzdłuż zachodniego brzegu Jeziora Oleckie Wielkie, ze Stradun do Olecka. Drugi szlak prowadził od Ełku, przez Gąski, Zajdy koło Kukowa do Olecka. Wieś Kukowo została założona przy drodze prowadzącej od skrzyżowania nad Jeziorem Oleckie Małe na zachód do drogi w stronę Zajd i Gąsek.
Na południowy-wschód od wsi znajdowało sie płytkie jezioro, które było połączone z Jeziorem Oleckim Małym. Różnica poziomów wody między tymi zbiornikami była niewielka. Dzisiaj wynosi zaledwie 1 metr ale w XIX wieku poziom wody w Jeziorze Oleckim Małym został obniżony o około 1,5 metra. Na skutek budowy sieci rowów melioracyjnych odprowadzających wodę w kierunku Jeziora Oleckie Małe teren został zamieniony w łąki (Kukowska Struga, (niem. Frohe)). Położona na wschodzie najgłębsza część dawnego jeziora nadal pozostała niedostępna i wypełniona wodą. Teren ten był przez mieszkańców nazywana Teufels Bruch (Diabelskie Moczary).
Jednym z pierwszych właścicieli gruntów w Kukoffsky (Kukowo?) był zasadźca - lokator Olecka (Marggrabowa) Wojdowski.
Na początku XVII wieku właścicielem majątku Kukowo był Sebastiana von Froben.
W 2010 roku ludność wsi liczyła 343 mieszkańców.
Cmentarze wsi Kukowo.
- Cmentarz wiejski (ewangelicki) z mogiłą żołnierza armii niemieckiej z czasów I wojny światowej – położony na północ od wsi Kukowo.
- Cmentarz wiejski (ewangelicki) – położony na zachód od wsi Kukowo.
- Cmentarz dworski w Kukowie (obok mogiła żołnierzy francuskich).
- Cmentarz pracowników dworskich (obok mogiła wyrównana w 1935 r.).
Strona WWW w czasie opracowania.